(برگزیدۀ سروده‌های ۱۳۷۹ – ۱۳۵۴)
زمانی که همزبان نادر است و یاران کهن، دلبستگی هائی چنان دگرگونه دارند که همگفتاری با آنان همسنگ گفت و شنود با ماهیان است، انتشار اشعار تلاشی است تا صدای خود را به گوش همدلان برسانی.
برای من هر شعر ملاقاتی است با خواننده، گفتگو با او، تبادل احساس، عاطفه و اندیشه. این دیدار چه بی معنی خواهد شد اگر ما زبان یکدیگر را درک نکنیم و یا گفت مرا شنودی در پی نباشد. من بی تابانه دیده به راهم که از شما بشنوم.